Η Άποψή μας | Μετά το «σεισμό» της 28/2: Τίποτα δεν είναι το ίδιο
Προδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Απριλίου 2025
Οι διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, λαϊκών στρωμάτων και νεολαίας στις 28 Φεβρουαρίου 2025, με ίσως πάνω από 1 εκ. στην Αθήνα και σχεδόν 2 εκ. σε όλη τη χώρα και στο εξωτερικό, (300 πόλεις και χωριά(!) και 100 πόλεις του εξωτερικού σε 45 διαφορετικές χώρες, πράγμα πρωτοφανές), έχουν χαράξει βαθιά την πολιτική ιστορία μας, το κοινωνικό και πολιτικό σώμα.
Αυτές οι γιγαντιαίες διαδηλώσεις για το έγκλημα των Τεμπών σε συνδυασμό με τη Γενική Απεργία, στην οποία εξαναγκάστηκαν να συρθούν οι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και όχι μόνο, είναι βέβαιο ότι προκαλούν τεκτονικές σεισμικές δονήσεις και ακολουθίες στην ελληνική κοινωνία, στο πολιτικό σύστημα, στις πολιτικές δυνάμεις κ.λπ. Τίποτα δεν (θα) είναι ο ίδιο, όπως παλιά. Ανεξάρτητα πόσο γρήγορα ή αργά θα σχηματοποιηθούν και πραγματοποιηθούν οι νέες εξελίξεις, οι αλλαγές και οι ανατροπές, και ανεξάρτητα από τους αγώνες, τις θυσίες που θα χρειαστούν για την γέννηση του καινούργιου, είναι βέβαιο ότι κάτι νέο δημιουργείται στη χώρα μας. Είναι ασχημάτιστο ακόμα, αλλά στο επόμενο διάστημα θα αρχίσει να σχηματίζεται, να παίρνει μορφή. Πάντως, το βέβαιο είναι ότι θα είναι εκρηκτικό – το ελάχιστο που μπορεί να πει κανείς. Αυτές οι διεργασίες στη χώρα μας διεξάγονται και υποβοηθούνται –ως ένα βαθμό– από τις διεθνείς εξελίξεις, πάνω απ’ όλα από την τρομακτική κρίση που πλησιάζει, από τους χαοτικούς γεωπολιτικούς και οικονομικούς ανταγωνισμούς, από τις πολιτικές και πολεμικές συγκρούσεις.
Να τους διώξουμε όλους
Το έγκλημα των Τεμπών, με 57 νεκρούς και 180 τραυματίες, και αμέσως μετά η συστηματική εξαφάνιση στοιχείων και η απόπειρα συγκάλυψής του από όλες τις δυνάμεις του αστικού καθεστώτος, συμπύκνωσαν την οργή των εργαζομένων για τη μακροχρόνια κακοποίηση του βιοτικού τους επιπέδου, των δικαιωμάτων και ελευθεριών τους.
– Για την ακρίβεια, τους χαμηλούς μισθούς, τη φτώχεια, την αθλιότητα και διαφθορά… τη διάλυση της παιδείας, της υγείας, των κοινωνικών ασφαλίσεων… τις κοινωνικές ανισότητες… τις τεράστιες πολεμικές δαπάνες, την εμπλοκή σε όλα τα πολεμικά μέτωπα κ.λπ. Το τραγικό αποτέλεσμα όλων αυτών: στη χώρα μας, το μερίδιο των μισθών στο ΑΕΠ το 2024 κατρακύλησε (υποχώρησε) στο 35%, ενώ στις χώρες της ΕΕ (μεσοσταθμικά) ήταν 47,9% και της Ευρωζώνης 48,5. Από την άλλη μεριά, το μερίδιο των κερδών των καπιταλιστών και των αεριτζήδων έφτασε το 50,2% του ΑΕΠ, ενώ στην ΕΕ ήταν 40,9% και στην Ευρωζώνη 40,7%!
– Για την Κυβέρνηση, τη Βουλή, τη δικαστική εξουσία, την αστυνομία και κάθε άλλη κρατική εξουσία που έκαναν τα πάντα (παρενέβαλαν εμπόδια, εξαφάνιζαν στοιχεία, μετακίνησαν 300 τόνους μπάζα κ.λπ.), προκειμένου να συγκαλύψουν το έγκλημα. Δυο χρόνια μετά, δεν έδωσαν καμία απάντηση τι γύρευαν οι τρείς ανώτατοι αξιωματικοί της πολεμικής αεροπορίας (και του ΝΑΤΟ;) στον τόπο του εγκλήματος αμέσως μετά τη σύγκρουση των τρένων και τη φονική έκρηξη;
Αν και δεν είναι πρωτόγνωρη η διπλή ηθική και λειτουργία των κρατικών αρχών και ιδιαίτερα της αστυνομίας, ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση των Τεμπών προκαλεί εύλογα ερωτηματικά – μια που όλα τα στοιχεία που έχουν έρθει μέχρι τώρα στο φως, έχουν έρθει ως αποτέλεσμα του αγώνα των οικογενειών των θυμάτων και του συλλόγου τους με την άδολη συμπαράσταση του ελληνικού λαού. Ενώ από την άλλη, στην περίπτωση του νεαρού αναρχικού/αντιεξουσιαστή Νίκου Ρωμανού, σε χρόνο μηδέν, τα «λαγωνικά» της αστυνομίας βρήκαν μισό δακτυλικό αποτύπωμα σε μια πλαστική σακούλα στα χαλάσματα του γκρεμισμένου διαμερίσματος των Αμπελοκήπων!
Να τα αλλάξουμε όλα
50 χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας και τη Μεταπολίτευση το 1974 και 15 μετά την μνημονιακή περίοδο (άρχισε το 2010), ο ελληνικός καπιταλισμός, το πολιτικό σύστημα, τα πολιτικά κόμματα που το υπηρετούν βρίσκονται σε κρίση και γενικά η πολιτική κατάσταση και το εργατικό κίνημα μπροστά σε μια νέα καμπή, ιστορικών διαστάσεων. Τίποτα δεν είναι το ίδιο, όπως χθες. Οι γιγαντιαίες κινητοποιήσεις εκατομμυρίων εργατικών και λαϊκών μαζών με τα απλά αλλά περιεκτικά συνθήματα «Δεν έχω οξυγόνο» και «Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη», δείχνουν ότι πολύ δύσκολα όλος αυτός ο κόσμος θα εξαπατηθεί ή θα συμβιβαστεί με μια λύση προερχόμενη από τις πολιτικές δυνάμεις της κυβέρνησης και της λεγόμενης αντιπολίτευσης. Το γελοίο κοινοβουλευτικό κόλπο του Μητσοτάκη να κερδίσει λίγο χρόνο και να ρίξει τις ευθύνες σε «άλλους», με τον ανασχηματισμό, κατέληξε στο αντίθετο και έδειξε πόσο αδύναμος είναι. Ούτε οι άλλες μανούβρες των προανακριτικών επιτροπών κ.ά. της Βουλής (που ο ρόλος τους είναι να εξαπατούν τις λαϊκές μάζες και να τις ενσωματώνουν στο αστικό σύστημα) που ψυχή τε και σώματι υποστηρίζονται από την «αντιπολίτευση», φαίνεται να συγκινούν τον ελληνικό λαό – πράγμα πολύ σημαντικό.
Μπορεί η πορεία του χρόνου και της ιστορίας να έχει αλλάξει και τίποτα να μην είναι το ίδιο… και όλα να έχουν επιταχυνθεί, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η ιστορία κινείται ευθύγραμμα. Στα κανονικά φαινόμενα υπάρχουν σπασμοί, απότομες και απροσδιόριστες αλλαγές, στασιμότητες, άλματα προς τα μπρος και πισωγυρίσματα, πολλές φορές μεγάλα. Το ελληνικό εργατικό κίνημα έχει περάσει από όλες αυτές τις ιστορικές φάσεις πολλές φορές.
Κανείς, εκ των προτέρων, δεν μπορεί να προδικάσει το αποτέλεσμα. Ο κοινωνικός πόλεμος που έχει αρχίσει, αν αυτή τη φορά οδηγηθεί σε ήττα, όπως π.χ. την περίοδο του κινήματος των αγανακτισμένων 2010-12, μπορεί να καταλήξει σε μια περίοδο ιστορικής βαρβαρότητας ανάλογη ή και μεγαλύτερη από την μετεμφυλιακή. Βγάζοντας τα μαθήματα από την ιστορία, από τους αγώνες, παλαιούς και πρόσφατους, μπορούμε να νικήσουμε (εργαζόμενοι, φτωχά λαϊκά στρώματα, νεολαία και επαναστατική πρωτοπορία) – αλλά μόνο με ένα επαναστατικό πρόγραμμα και μια Επαναστατική Αριστερά. Οποιοσδήποτε συμβιβασμός σαν αυτόν που σηματοδοτούσε η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ στους αγώνες της μνημονιακής περιόδου, είτε από τις μάζες είτε από δυνάμεις της άκρας αριστεράς, είναι ό,τι χειρότερο στη σημερινή περίοδο της κρίσης και των χαοτικών εξελίξεων – όπου ωριμάζουν και εναλλάσσονται ταχύτατα οι όροι αναμέτρησης επαναστατικών και αντεπαναστατικών καταστάσεων, που διαμορφώνονται σε παγκόσμια κλίμακα.
