Έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος συνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 18 Μαρτίου 1939 και μεγάλωσε στην Ιεράπετρα. Πέθανε στις 10 Ιουνίου 2023, σε ηλικία 84 ετών. Πριν από πέντε ημέρες, ο σπουδαίος συνθέτης που έπασχε από καρκίνο, είχε εισαχθεί στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Αθηνών «Αλεξάνδρα» ύστερα από επιπλοκές της νόσου.
Υπήρξε σπουδαίος συνθέτης με έντονες επιρροές από το παραδοσιακό τραγούδι της Ελλάδας και γενικώς της Ανατολής. Οι πρώτες του επιδράσεις προέρχονται από την τοπική μουσική της Κρήτης με τους γρήγορους χορούς και τα επαναλαμβανόμενα μικρά μοτίβα τους, από τη κλασική μουσική, καθώς και από τη μουσική της ευρύτερης ανατολικής Μεσογείου – και ιδιαίτερα της κοντινής Αιγύπτου. Με τη μουσική του πρόταση που την ονόμασε «Επιστροφή στις ρίζες» δημιούργησε μία δική του σχολή στο ελληνικό τραγούδι, ενώ τα συμφωνικά του έργα αποτέλεσαν νέα πρόταση για την παγκόσμια μουσική σκηνή. Έχει γράψει επίσης έργα μουσικής δωματίου, τέσσερα κουαρτέτα, δύο σονάτες, πέντε κομμάτια για βιολί και πιάνο. Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του στη δεκαετία του ’60 αφορούσε μουσικές για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Το 1963 βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης για τη μουσική της ταινίας του Νίκου Κούνδουρου «Μικρές Αφροδίτες».
Με την επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα, ο Γιάννης Μαρκόπουλος μετέβη στο Λονδίνο, όπου εμπλούτισε τις μουσικές του γνώσεις κοντά στην αγγλίδα συνθέτρια Ελίζαμπεθ Λάτιενς. Παράλληλα, συνέχισε να συνθέτει. Το 1969 επιστρέφει στην Αθήνα για να συμβάλει με τα έργα του στον αντιδικτατορικό αγώνα. Διανοούμενοι και φοιτητές γεμίζουν καθημερινά τους χώρους της δραστηριότητάς του, παρά τα εμπόδια της Χούντας. Με τους δίσκους του «Χρονικό» και «Ριζίτικα» (1970 & 1971) έφερε τη φωνή του Νίκου Ξυλούρη στο ευρύ κοινό, που έμελλε να συνδεθεί με τον αντιδικτατορικό αγώνα. Έχει συνθέσει τραγούδια – σύμβολα του αγώνα και των δυσκολιών της εργατικής τάξης με μερικά από τα πιο γνωστά να είναι: οι «Οχτροί», τα «Λόγια και τα χρόνια», τα «Χίλια μύρια κύματα», η «Λένγκω» (Ελλάδα), η «Φάμπρικα», «Κάτω στης Μαργαρίτας το αλωνάκι», το «Καφενείον η Ελλάς», «Ο τόπος μας είναι κλειστός», τα «Παραπονεμένα λόγια», το «Μιλώ για τα παιδιά μου».
Ο ίδιος σε συνέντευξή του έχει ταχθεί υπέρ της στρατευμένης τέχνης λέγοντας:
«Όλα μας τα τραγούδια που είναι δυνατά και ακατάλυτα βγήκαν απ’ την ανάγκη. Όχι ανάγκη – όχι τραγούδι. Κι αν η ανάγκη είναι φοβερή ομαδική έκρηξη γεγονότων, όπου ζωή και θάνατος είναι αλογάριαστες έννοιες, τότε έχουμε μεγάλα τραγούδια.
Σήμερα δεν άλλαξε η ανάγκη για να βγει ένα τραγούδι με τα συστατικά που κουβαλά ο καθένας μας. Τραγούδια που δεν βγαίνουν από μια ανάγκη και δεν εκφράζουν αυτά που συμβαίνουν είναι κατάλοιπα και αντιπροσωπεύουν το καυσαέριο στον καθαρό αέρα που αναπνέουμε.»
Η Ο.Κ.Δ.Ε. εκφράζει ειλικρινά τα συλλυπητήρια της στην οικογένεια και στους φίλους του.
