Η προσφορά της ΟΚΔΕ στο εργατικό κίνημα και τις ιδέες του Σοσιαλισμού

Φέτος συμπληρώνονται 90/50 χρόνια ιστορίας της Οργάνωσης Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (ΟΚΔΕ). 90 χρόνια από την ίδρυσή της από τον Παντελή Πουλιόπουλο τον Οκτώβριο του 1934 και 50 από την πτώση της Χούντας, όπου μετονομάστηκε το Κομμουνιστικό Διεθνιστικό Κόμμα Ελλάδας ((ΚΔΚΕ) σε ΟΚΔΕ, τον Δεκέμβριο του 1974. Μια ιστορία συνεχούς προσφοράς στο εργατικό κίνημα και τις ιδέες του Σοσιαλισμού, όχι μόνο στο πλαίσιο της χώρας μας αλλά και σε παγκόσμια κλίμακα.

1. Η ανάλυση του ελληνικού καπιταλισμού, βασική προϋπόθεση, για την χάραξη μιας σωστής επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής είναι μια από τις σημαντικές προσφορές του ελληνικού τροτσκισμού στο εργατικό, επαναστατικό και κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας και όχι μόνο. Η προσπάθεια της ανάλυσης του ελληνικού καπιταλισμού αποτελεί βασικό καθήκον της ΟΚΔΕ και της Αριστερής Αντιπολίτευσης μέσα από περιοδικό «ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ»[1]. Το περίφημο βιβλίο του Παντελή Πουλιόπουλου Δημοκρατική η Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα[2] που γράφτηκε λίγο μετά τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας 1934 του ΚΚΕ, δεν είναι μόνο μια απάντηση στις ρεφορμιστικές/μενσεβίκικες απόψεις περί καθυστερημένης φισοφεουδαρχικής, αστικοτσιφλικάδικης και εξαρτημένης χώρας, όπου πρέπει να περάσει πρώτα από ένα στάδιο «αστικοδημοκρατικής επανάστασης» πριν το στάδιο του Σοσιαλισμού, αλλά ταυτόχρονα και η εξαιρετική ανάλυση του ελληνικού καπιταλισμού και η χάραξη της επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής για νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης. Αντίθετα η ανάλυση του ΚΚΕ (και της σταλινοποιημένης 3ης Διεθνούς) αποτέλεσε το πολιτικό υπόβαθρο που επέβαλε περιορισμούς στο επαναστατικό προτσές που καθιστούσε αναγκαία την «Θεωρία των Σταδίων», την κατάργηση της «ανεξαρτησίας της εργατικής τάξης», την ανάγκη «συμμαχιών» με την τμήματα της αστικής τάξης και την τακτική των «Λαϊκών Μετώπων».

Αυτές οι αντιμαρξιστικές αναλύσεις, προγραμματικές αρχές και πολιτικές του ΚΚΕ με διάφορες ονομασίες θα κρατήσουν μέχρι το 2013 και το 19ο Συνέδριο[3], δηλαδή σχεδόν 80 χρόνια.

2. Μετά την μεταπολίτευση η ΟΚΔΕ, θα πολεμήσει την σταλινική, αντιλενινιστική θεωρία του Κρατικομονοπωλιακού Καπιταλισμού (ΚΜΚ), που αποτέλεσε τη βάση για το ΑΑΔΜ (Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο) γιατί, ανάμεσα σε πολλά άλλα: α) αποσπά αυθαίρετα τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια από τον καπιταλισμό, β) χωρίζει με σινικά τείχη την αντιιμπεριαλιστική πάλη από την αντικαπιταλιστική.
3. Για τον ελληνικό καπιταλισμό όλες οι οργανώσεις χρησιμοποιούσαν τον όρο της Εξάρτησης για να τον χαρακτηρίσουν (υπήρχαν και απόψεις που μιλούσαν για ιμπεριαλισμό από το 1922 περίπου!). Ωστόσο, από τη δεκαετία του ’90 μια σειρά οργανώσεων της Άκρας αριστεράς (ΣΕΚ, ΔΕΑ, ΝΑΡ, ομάδα γύρω από το περιοδικό Θέσεις) – είναι αλήθεια χωρίς σοβαρά επιχειρήματα – χαρακτήρισε τον ελληνικό καπιταλισμό ιμπεριαλισμό και λίγο αργότερα στο 19ο συνέδριο και το ΚΚΕ. Η ΟΚΔΕ πολέμησε τις θέσεις και απόψεις για τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού, άλλωστε η πραγματικότητα της διαρκούς υποχώρησης και χρεοκοπίας ανάγκασε και τους υποστηρικτές αυτών των απόψεων – έστω και σιωπηρά – να τις εγκαταλείψουν. Τέλος η ΟΚΔΕ πολέμησε εξίσου και τις αντιμαρξιστικές απόψεις του ΚΚΕ και των μαοϊκών και σταλινικών οργανώσεων περί εξάρτησης, μια που την ταυτίζουν με την «υποτέλεια» ή την «υποδούλωση» σε «ξένους» ή στους «ιμπεριαλιστές» και όχι σαν εξάρτηση από την παγκόσμια καπιταλιστική αγορά και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ελληνικού καπιταλισμού (και της αστικής τάξης) μέσα από την εξυπηρέτηση των γενικών συμφερόντων του ιμπεριαλισμού.
4. Η ΟΚΔΕ σε όλη την ιστορία της πάλεψε για να δείξει ότι ο Σοσιαλισμός δεν έχει καμιά σχέση με τις μονοκομματικές σταλινικές δικτατορίες. Και κυρίως μετά την Μεταπολίτευση ξεκαθάρισε ότι ο Σοσιαλισμός που θέλει και για τον οποίο παλεύει θα είναι μια πλουραλιστική εργατική δημοκρατία όπου θα λειτουργούν ελεύθερα όχι μόνο τα εργατικά κόμματα αλλά και κόμματα που δέχονται το σοβιετικό σύνταγμα[4].

Ακόμη και σήμερα, δυστυχώς, καμιά από τις οργανώσεις της Άκρας Αριστεράς δεν έχει ξεκαθαρίσει την άποψή της πάνω στο θέμα, παρά την κρισιμότητά του, ειδικά μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Τα λίγα μικρά βήματα που έχουν γίνει προς αυτή την κατεύθυνση, δεν αρκούν. Όσο για το ΚΚΕ παραμένει να υποστηρίζει και να οραματίζεται τα δικτατορικά σταλινικά καθεστώτα.

5. Η τακτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου (Ε.Μ.)[5], και η κορωνίδα του, η Κυβέρνηση των Εργαζομένων, ήταν πάντοτε η τακτική της ΟΚΔΕ για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Ήταν και είναι η επαναστατική τακτική των επαναστατών μαρξιστών για την ενότητα: α) των διαφόρων στρωμάτων της εργατικής τάξης, β) της εργατικής τάξης με τα ενδιάμεσα κοινωνικά στρώματα. Και βέβαια για την κοινή δράση των εργατικών κομμάτων για κοινούς στόχους και τον σοσιαλισμό.

Χρειάστηκε μια επίμονη προσπάθεια από την μεριά της ΟΚΔΕ για την επιβολή ενιαιομετωπικών δράσεων, κοινών συζητήσεων και γενικά μιας κουλτούρας εργατικού πολιτισμού μεταξύ των οργανώσεων που παλεύουν για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και τον σοσιαλισμό. Μόνο το ΚΚΕ παραμένει εχθρικό (φτάνει ακόμη και σε φυσική βία).

6. Η ΟΚΔΕ σ’ όλη την ιστορία της φρόντιζε να εκδίδει εφημερίδες, περιοδικά, μπροσούρες, βιβλία για να ενημερώνει για την ταξική πάλη σ’ όλο τον κόσμο και στην χώρα μας, να μορφώνει τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία με βάση τον διαλεκτικό υλισμό, τον μαρξισμό. Επίσης, να έχει και τη δική της θεωρητική παραγωγή (αναλύσεις, για το καπιταλιστικό σύστημα, για την παγκόσμια και ελληνική οικονομία, για θέματα που αφορούν το εργατικό κίνημα, την ιστορία και την πάλη του, την κουλτούρα κ.ά.).
7. Η ΟΚΔΕ (γενικότερα το τροτσκιστικό κίνημα) δεν έκανε ποτέ τον από «καθέδρας» καθηγητή, αλλά πάλευε με όλες της τις δυνάμεις για τα συμφέροντα των εργαζομένων, για τις επαναστατικές θέσεις της, για την οικοδόμηση του παγκόσμιου κόμματος της σοσιαλιστική επανάστασης (4ης Διεθνούς) και γενικά για την επιτυχία της ελληνικής και παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης, γι’ αυτό και αντιμετώπισε την εχθρότητα και λύσσα – με εκατοντάδες θύματα – των αστών, των ιμπεριαλιστών και των σταλινικών. Η συμμετοχή μας στους αγώνες της εργατικής τάξης είναι τεράστια.

Τέλος βοήθησε έμπρακτα όποιον αγωνιστή, σωματείο εργαζομένων, κίνημα κ.ά., είχε ανάγκη από αλληλεγγύη για τον αγώνα του, είτε γιατί διώκονταν από το αστικό κράτος.

[1] Το άρθρο του Σεραφείμ Μάξιμου Μερικά προβλήματα από την εξέλιξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα, που δημοσιεύεται στα 2 πρώτα τεύχη του περιοδικού ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ, Ιανουάριος 1928, είναι μια πρώτη απόπειρα μιας μελέτης του χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού.

[2] Παντελής Πουλιόπουλος, Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα, εκδ. Εργατική Πάλη, 2003

[3] Για περισσότερα βλ. Μπροσούρα Νο 21, Χρήστος Ζάκας, Βασίλ Ζόγκα, Σωφρόνης Παπαδόπουλος, 19ο Συνέδριο ΚΚΕ: Ένα βήμα μπρος, Δυο βήματα πίσω, εκδ. Εργατική Πάλη, 2014

[4] Για περισσότερα βλ. α) Σταύρος Σκεύος: Το Μεταβατικό Πρόγραμμα & Η Κυβέρνηση των Εργαζομένων, εκδ. Εργατική Πάλη,

β) ΟΚΔΕ, Για μια σύγχρονη Επαναστατική στρατηγική (Βελτιωμένη), εκδ. Εργατική Πάλη 2021. γ) Απόφαση του 12ου Παγκόσμιου Συνεδρίου της 4ης Διεθνούς, Σοσιαλιστική Δημοκρατία και Δικτατορία του Προλεταριάτου, εκδ. Εργατική Πάλη, 2009.

[5] Για περισσότερα βλ. Μπροσούρα Νο 16, Σωφρόνης Παπαδόπουλος, Η Πολιτική των Συμμαχιών, Η τακτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου, εκδ. Εργατική Πάλη, 2012