Η Άποψή μας | 28/2: Το «πόρισμα» των εργαζομένων και της νεολαίας
Προδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Μαρτίου 2025
Μέρες πριν από το σεισμό (πανελλαδικό και σε πολλές άλλες χώρες) της 28/2, το μήνυμα είχε έρθει από κάθε χώρο δουλειάς, κάθε σχολή και σχολείο, κάθε γειτονιά, χωριό, πόλεις της χώρας και πόλεις του εξωτερικού. Βέβαια, η προειδοποίηση είχε δοθεί από τις πολύ μεγάλες διαδηλώσεις στις 26/1 και την φοιτητική-μαθητική στις 7/2. Το έγκλημα των Τεμπών όπου χάθηκαν 57 επιβάτες έφερε στην επιφάνεια όλα τα τεράστια προβλήματα (ακρίβεια, χαμηλοί μισθοί, φτώχεια, διαφθορά, αθλιότητα… διάλυση της παιδείας, υγείας, κοινωνικών ασφαλίσεων… τεράστιες πολεμικές δαπάνες, εμπλοκή σ’ όλα τα πολεμικά μέτωπα κ.λπ.) που βασανίζουν τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τη νεολαία και λειτούργησε να διαμορφωθεί αυτό το κοινωνικό «τσουνάμι» εναντίον της άθλιας κυβέρνησης Μητσοτάκη, των μαντρόσκυλών της Βορίδιδων, Γεωργιάδηδων και όχι μόνο. Για άλλη μια φορά αυτό το τεράστιο πλήθος που απεργεί, που γεμίζει τις πλατείες και τους δρόμους δεν θέλει μόνο να μάθει την αλήθεια για τα Τέμπη, δεν ζητάει μόνο δικαίωση και τιμωρία των ενόχων για τους 57 νεκρούς, αλλά γιατί γίνονται όλα αυτά και κυρίως να τα αλλάξει όλα. Ένα αίτημα που έχει ακουστεί πολλές φορές από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου και μετά.
Το «πόρισμα»
Όλες οι ηλικίες και σχεδόν όλες οι εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες κοινωνικές τάξεις (από τους εργαζόμενους μέχρι τα μικροαστικά στρώματα) βλέπουν στην υπόθεση των Τεμπών την συμπύκνωση μιας μακροχρόνιας κακοποίησης του βιοτικού τους επιπέδου και των δικαιωμάτων και ελευθεριών τους. Το αποτέλεσμα της προπαγάνδας τους έπειτα από δεκαετίες ευρωπαϊκού «εκσυγχρονισμού» είναι:
α) Έχουμε φτάσει όλοι εμείς που παράγουμε τον πλούτο να είμαστε οι τελευταίοι σε αγοραστική δύναμη από τους κατοίκους των 27 χωρών τη ΕΕ.
β) Η κερδοφορία του κεφαλαίου και ιδιαίτερα της «απληστίας» των τραπεζών έχει ξεπεράσει κάθε όριο.
γ) Το δημόσιο σχολείο, πανεπιστήμιο διαλύεται από την συνεχή παραμέληση, υποβάθμιση και υποχρηματοδότηση και υπό την άμεση απειλή της πλήρους ιδιωτικοποίησης και των Ωνάσειων Σχολείων.
δ) Ο μισθός των εργαζομένων μόλις καλύπτει τα έξοδα 15 με 20 ημερες τον μήνα και ακόμη λιγότερες οι συντάξεις της μεγάλης πλειοψηφίας των συνταξιούχων.
ε) Διαλύονται τα δημόσια νοσοκομεία, τα κέντρα υγείας και κάθε δημόσια υποδομή. Ιδιωτικοποιείται η δημόσια περιουσία όπως έγινε με τους σιδηροδρόμους που ξεπουλήθηκαν (από τον ΣΥΡΙΖΑ) αντί πινακίου φακής, μόλις 45 εκ. ευρώ!
στ) Υπερφορολογούνται οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι και απαλλάσσονται από την φορολογία ή «φοροδιαφεύγουν» οι πλούσιοι και οι «επιχειρηματίες».
ζ) Το 2024 19.000 σπίτια βγήκαν σε πλειστηριασμό, κυρίως των πιο αδύνατων στρωμάτων.
η) Περιμένει κανένας μήνες ή και χρόνια να πάρει τη σύνταξή του, παρά τις υποσχέσεις δεκαετιών από όλες τις κυβερνήσεις.
θ) Δίνονται δεκάδες δισ. ευρώ για εξοπλισμούς που μεγάλο μέρος αυτών γεμίζουν τις τσέπες διαφόρων μεσαζόντων, υψηλόβαθμων κρατικών λειτουργών και υπουργών.
ι) Παρακολουθούνται χιλιάδες πολίτες, πολιτικοί και ιδιαίτερα οι αγωνιστές του εργατικού κινήματος από μυστικές υπηρεσίες.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη τέλος
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αμέσως μετά το έγκλημα των Τεμπών προσπάθησε το φοβίσει τον κόσμο, να τον συγχύσει και κυρίως να τον παραπέμψει, με την πλήρη βοήθεια της λεγόμενης αντιπολίτευσης, στο πλυντήριο κάθε εξουσίας, στην αστική Δικαιοσύνη, ενώ η ίδια φρόντισε να «μπαζώνει» το έγκλημά της, όπως είχε κάνει και με όλα τα προηγούμενα. Όχι μόνο έκανε λάθος, αλλά υποτίμησε ή και αγνόησε τις υπόγειες διεργασίες που γίνονταν στα έγκατα της κοινωνίας, μακριά από τον ορνιθώνα της Βουλής. Σήμερα, έπειτα από το κοινωνικό «τσουνάμι» της 28/2 ο Μητσοτάκης κλαψουρίζει κάτι ασυναρτησίες αφήνοντας πίσω το αλαζονικό και βοναπαρτιστικό ύφος των προηγούμενων ετών. Αλλά είναι πολύ αργά, ακόμη και οι ελεεινοί φίλοι του τον έχουν εγκαταλείψει. Ο κίνδυνος είναι πολύ μεγαλύτερος από την τύχη του. Οι ρωγμές που έχουν δημιουργηθεί στο πολιτικό σύστημα είναι εμφανείς ακόμη και δια γυμνού οφθαλμού σε μια συγκυρία, εθνική και διεθνή, όπου η γενικευμένη κρίση και αβεβαιότητα κυριαρχούν και επιδεινώνονται.
Έτσι, «βλέποντας» από πολύ κοντά το κοινωνικό «τσουνάμι» της 28/2 και ό,τι προηγήθηκε, διαπιστώνουμε ότι:
1) Ήταν ο ορισμός της αυθόρμητης κινητοποίησης των μαζών (απάντηση και σε όλους τους κατήγορους που μιλούσαν για «βόλεμα») που, όμως, όπως κάθε αυθόρμητο δεν σημαίνει ότι πέφτει ξαφνικά από τον ουρανό, αλλά έχει τις ρίζες και τις αιτίες του σε ό,τι προηγήθηκε.
2) Ήταν μια πολιτική απεργία, ξεπερνώντας σε μαζικότητα ίσως και σε ποσοστά απεργίας τις 48ωρες απεργίες στις 28-29 Ιουνίου 2011 και 10-11 Φεβρουαρίου 2012.
3) Υπήρξε μια συμμετοχή των μικροαστικών στρωμάτων στο κοινωνικό «τσουνάμι» και ταυτόχρονα μια ρήξη με το μητσοτακικό καθεστώς, μάλλον πρωτοφανής και μόνιμη (μένει να φανεί) αλλά και άκρως επικίνδυνη για το πολιτικό σύστημα αν όχι για την αστική εξουσία (αυτά τα στρώματα είναι απαραίτητα για το σχηματισμό της). Μια συμμετοχή (αν όχι και μια ενότητα, μένει να φανεί) που είχε σπάσει τα 1-2 πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
4) Υπάρχουν πολλές ακόμη από τις αδυναμίες και τις προδοσίες χαραγμένες στην συνείδηση των εργαζόμενων και λαϊκών μαζών που έγιναν από τη Μεταπολίτευση και μετά, ιδιαιτέρα η τελευταία του ΣΥΡΙΖΑ, που επιπλέον περιλαμβάνει όλες τις γενιές και τις πιο παραγωγικές. Πέρα όμως από αυτό, έτσι συμβαίνει πάντοτε στην ιστορία των κινημάτων: Πριν οι μάζες αποφασίσουν να δώσουν την τελική μάχη/σύγκρουση δοκιμάζουν πολλές φορές. Όχι μόνο τις δικές τους δυνάμεις αλλά και της ηγεσίας τους, όπως και τις δυνάμεις των αντιπάλων της.
Επομένως χρειάζεται, κυρίως για τις αντικαπιταλιστικές και επαναστατικές δυνάμεις, πρόγραμμα και σχέδιο δράσης. Δεν χρειάζεται πεσιμισμός ούτε και υπεραισιοδοξία. Σε κάθε κρίσιμη περίοδο, όπως αυτή που ανοίχθηκε τόσο θεαματικά και τόσο πολλά υποσχόμενη, πάντοτε το ιστορικό λάθος του Α. Χέρτσεν, που μπέρδευε τον 2ο μήνα της κύησης με τον 9ο, όπως και το αντίστροφο ελλοχεύει. Πρέπει και μπορούμε να νικήσουμε. Η ΟΚΔΕ όπως πάντα θα δώσει όλες τις δυνάμεις της για την νίκη των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας.
