Γαλλία: «Νέο Λαϊκό Μέτωπο» σε αποδρομή
Αναδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Μαρτίου 2025
Το γαλλικό πολιτικό σκηνικό βρίσκεται σε διαρκή περιδίνηση. Οι προτάσεις μομφής ενάντια στον νεοδιορισθέντα πρωθυπουργό του Μακρόν, Μπαϊρού, αποτέλεσαν το ξεκίνημα σφοδρών συγκρούσεων και φυγόκεντρων τάσεων μέσα στο Νέο Λαϊκό Μέτωπο (ΝΛΜ). Η πρώτη έλαβε 128 ψήφους και η δεύτερη 122 επί συνόλου 577 βουλευτών της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης. Οι βασικοί εταίροι της εκλογικής ομπρέλας του ΝΛΜ (Ανυπόταχτη Γαλλία, Οικολόγοι, ΚΚΓ) κατέθεσαν πρόταση μομφής προς την κυβέρνηση, αφού αυτή έκανε πραξικοπηματικά χρήση του συνταγματικού μηχανισμού 49.3 για να περάσει, χωρίς να ψηφιστεί από την Εθνοσυνέλευση, τον προϋπολογισμό του 2025. Ο τέταρτος βασικός εταίρος του ΝΛΜ, το Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΣΚ), στηρίζοντας την κυβέρνηση ψήφισε κατά της πρότασης μομφής μαζί με το ακροδεξιό κόμμα της Λεπέν (Εθνική Συσπείρωση, ΕΣ). Το αποτέλεσμα ήταν η κυβέρνηση να μπορέσει να ξεπεράσει το σοβαρό σκόπελο της μη ψήφισης του προϋπολογισμού και ταυτόχρονα να μεταφέρει την κρίση της σε κάποιο βαθμό στην αντιπολίτευση.
Η απόφαση των Σοσιαλιστών εδράζεται στις υποτιθέμενες «υποχωρήσεις» που έκανε η κυβέρνηση, διαμορφώνοντας έναν προϋπολογισμό «συμβατό με το εργατικό πρόγραμμα του ΝΛΜ». Στην πραγματικότητα καμία ουσιαστική υποχώρηση δεν έκανε ο Μπαϊρού, αντίθετα πρότεινε έναν νεοφιλελεύθερο προϋπλογισμό λιτότητας, που προμηνύει νέες επιθέσεις και αφαίμαξη της γαλλικής εργατικής τάξης. Σε μια προσπάθεια να σώσει τα προσχήματα και να παραμείνει τυπικά στο στρατόπεδο της αντιπολίτευσης, το ΣΚ πρότεινε εκ νέου πρόταση μομφής, από την αρχή καταδικασμένη να καταψηφιστεί. Το ΣΚ προσέφερε μια ανεκτίμητη υπηρεσία στον Μακρονισμό, δίνοντας στην κυβέρνηση μια παράταση ζωής τουλάχιστον 2 μηνών.
Το ΣΚ, μην ψηφίζοντας υπέρ της πρώτης πρότασης μομφής, ψήφισε ουσιαστικά υπέρ της παραμονής της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης και υπέρ του ληστρικού προϋπολογισμού. Για να υπερασπιστούν την απόφασή τους, επικαλέστηκαν την «ανάγκη για σταθερότητα». Μια σταθερότητα που στην πραγματικότητα συνίσταται στη διάσωση και συνέχιση του μακρονισμού, των αντεργατικών επιθέσεων, των ιδιωτικοποιήσεων, των περικοπών σε κοινωνικές δαπάνες, της πολεμικής οικονομίας. Το ΣΚ αναδείχθηκε σε μέγα σωτήρα του Μακρονισμού, που έχει ήδη καταδικαστεί από τις μάζες με τους μεγάλους αγώνες των τελευταίων ετών. Εδώ και μήνες συνομιλεί με τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, φλερτάρει με την αποχώρηση από το ΝΛΜ προς χάριν μιας συνεργασίας με τον Μακρόν, μέχρι και για τη διαμόρφωση συγκυβέρνησης. Οι Σοσιαλιστές επιδιώκουν να παίξουν ξανά ρόλο «υπεύθυνου κόμματος», εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της αστικής τάξης, ως επίδοξοι ενορχηστρωτές των νεοφιλελεύθερων επιθέσεων. Πολύτιμη ήταν και η υπηρεσία που προσέφερε η ακροδεξιά ΕΣ της Λεπέν, παρουσιαζόμενη έτσι ως αξιωματική αντιπολίτευση, ακόμη και αν είναι τρίτη δύναμη εκλογικά.
Τα υπόλοιπα μέλη του ΝΛΜ δεν είναι σε καλύτερη μοίρα από το ΣΚ. Παρά τις βαρύγδουπες δηλώσεις και κορώνες του Μελανσόν περί «προδοσίας» και «αποκλεισμού του ΣΚ από το ΝΛΜ», είναι σχεδόν βέβαιο πως στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα δούμε «προδότες» και «προοδευτικούς» να ξανασφίγγουν τα χέρια. Ήδη από την επομένη της απαράδεκτης στάσης του ΣΚ, Οικολόγοι και ΚΚΓ κυριολεκτικά εκλιπαρούσαν για τη διατήρηση της εκλογικής συμμαχίας δηλώνοντας πως «η διαφωνία δεν συνιστά ρήξη»! Παρά τις παραπλανητικές προτάσεις μομφής και το δήθεν «αριστερό-προοδευτικό» πρόγραμμά του, το ΝΛΜ αποτελεί μια συγκόλληση αποκλειστικά εκλογικίστικη. Η σύνθεσή του, που περιλαμβάνει μέχρι και πιστούς νεοφιλελεύθερους, γνωστούς πρώην συνεργάτες και υπουργούς του Μακρόν, αποδεικνύει την αντεργατική του φύση. Το ΝΛΜ αποτελεί μια «καρικατούρα» του Λαϊκού Μετώπου του 1936, ξυπνώντας τους εφιάλτες των προδοσιών και ηττών που αυτό επέφερε στους εργαζόμενους της Γαλλίας. Το ΝΛΜ –με το ΣΚ ή χωρίς– αποτελεί ξεκάθαρα ένα αστικό μόρφωμα, με αστικό πρόγραμμα. Σε στιγμές και θέματα αποφασιστικής σημασίας για την εργατική τάξη έχει διατηρήσει την πιο συντηρητική στάση, ξεπλένοντας και στηρίζοντας καπιταλιστές και ιμπεριαλιστές: πλήρης συμφωνία με τον Μακρόν για Ουκρανία και Παλαιστίνη, υποστήριξη των Δυτικών Ιμπεριαλιστών, ονομασία της Χαμάς ως «τρομοκρατική οργάνωση»…
Όμοια με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και άλλες εκλογικίστικες συγκολλήσεις ταξικής συνεργασίας (αριστερόστροφες ή «προοδευτικές»), έτσι και το ΝΛΜ αποτελεί παγίδα για τους εργαζομένους. Τα μέτωπα αυτά αποσκοπούν μονάχα σε μια κοινοβουλευτική λύση, μια «αριστερή-προοδευτική» κυβέρνηση. Όπου εφαρμόστηκαν αυτές οι πολιτικές, οδήγησαν σε βαριές ήττες του εργατικού κινήματος και εγκληματικές προδοσίες (βλ. ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, προδοσία του λαϊκού ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015). Παρουσιάζοντας τον εαυτό τους ως «σωτήρες» των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων ή ως το «μικρότερο κακό», είναι σε κάθε περίπτωσή μέρος του σάπιου, αστικού, νεοφιλελεύθερου σκηνικού που καθημερινά καταδικάζει την εργατική τάξη σε φτωχοποίηση, εξαθλίωση, πόλεμο και θάνατο. Αποτελούν τους καλύτερους απολογητές του δολοφονικού καπιταλιστικού συστήματος και έχουν μακρύ ιστορικό νεκρανάστασης των πιο αντιδραστικών δεξιών και νεοφιλελεύθερων δυνάμεων (βλ. «παλινόρθωση» της ΝΔ στην εξουσία το 2019) ή ακόμη και ακροδεξιών. Καλλιεργούν σύγχυση και ηττοπάθεια στους εργαζόμενους, δυσφημίζουν την Αριστερά και τους αγώνες. Ενισχύουν το δόγμα ΤΙΝΑ και συκοφαντούν την ύπαρξη μιας πραγματικής σοσιαλιστικής εναλλακτικής.
Πραγματικά, είναι απορίας άξιο, θλιβερό και κυρίως επικίνδυνα αδιέξοδο το πώς έχουν εμφανιστεί να προσβλέπουν σε κάποια ελληνική παραλλαγή του ΝΛΜ ως και συλλογικότητες της «ριζοσπαστικής αριστεράς» στη χώρα μας – πάντα με το πρόσχημα κάποιας «ενότητας» και «κοινωνικής δυναμικής από τα κάτω».
