Νέο βιβλίο από τις εκδόσεις Εργατική Πάλη: Ερνέστ Μαντέλ | 21 Διαλεκτά Άρθρα

(Σύντομο Βιογραφικό)

Γεννήθηκε στη Γερμανία, Φρανκφούρτη, από γονείς εβραίους, τον Απρίλιο του 1923- πέθανε 20 Ιουλίου 1995, στο τέλος της γερμανικής επανάστασης. Οι γονείς του ζούσαν στην Αμβέρσα, εκεί έζησε και ο ίδιος όλα του τα χρόνια.

– Η οικογενειακή παράδοση, η οικονομική κρίση η άνοδος του φασισμού, η απειλή του πολέμου και η εξαθλίωση στις λαϊκές συνοικίες, έσπρωξαν τον Ε. Μαντέλ να επιλέξει το στρατόπεδο της εργατικής τάξης. Το υπηρέτησε μέχρι το τέλος της ζωής του:

Συμμετείχε στην Αντίσταση και στάλθηκε στα ναζιστικά στρατόπεδα.

– Αντίθετα από τα ψέματα που λέγονταν για πολύ καιρό από τους σταλινικούς-όπως και στην Ελλάδα-το τροτσκιστικό κίνημα συμμετείχε ενεργά στον αγώνα ενάντια στην κατοχή της χώρας από τον χιτλερικό στρατό, χωρίς να περιμένει την είσοδο της ΕΣΣΔ στον πόλεμο. Πολλοί ηγέτες του κόμματος εξοντώθηκαν. Ο Ε. Μαντέλ θα συλληφθεί δυο φορές (μοίραζε προκηρύξεις στους Γερμανούς στρατιώτες). Την πρώτη φορά στο δρόμο για το Άουσβιτς κατόρθωσε να ξεφύγει. Τη δεύτερη φορά, θα συλληφθεί τον Μάρτη του 1944-μοίραζε προκηρύξεις σε εργοστάσια-καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα και μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο εργασίας της Γερμανίας, όπου κατόρθωσε να ξεφύγει, συνελήφθηκε ξανά και κλείστηκε σ’ ένα άλλο στρατόπεδο εργασίας από όπου και απελευθερώθηκε τον Απρίλη του 1944 (από τα συμμαχικά στρατεύματα).

Μαζί με τον Αβραάμ Λεόν υπήρξε στην ηγεσία του Επαναστατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Τον Ιούλιο του 1941 συμμετείχε στην ΚΕ του ΕΣΚ και το Νοέμβρη του 1943 συμμετείχε, για πρώτη φορά, στην Προσωρινή Ευρωπαϊκή Γραμματεία (ήταν 20 χρονών) που μόλις είχε συσταθεί και κατόπιν στην πρώτη Ευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη τον Φλεβάρη του 1944. Τα δυο πρώτα καθήκοντά του ήταν το κτίσιμο του βέλγικου τμήματος και της 4ης Διεθνούς. Αργότερα η οικοδόμηση της 4ης Διεθνούς τον απορρόφησε πλήρως. Μπήκε στη γραμματεία της 4ης Διεθνούς το 1946 (ήταν 23 ετών).

Στον επικήδειο του Α. Λεόν, πέθανε στο στρατόπεδο Άουσβιτς το Σεπτέμβρη του 1944, είχε συλληφθεί τον Ιούνιο του 1944, είπε το εξής «Πίσω από κάθε αιτία για απαισιοδοξία μπορεί να βρίσκεται ένας λόγος για ελπίδα και αισιοδοξία». Αυτό θα τον χαρακτηρίζει και θα τον ακολουθεί σ’ όλη του τη ζωή.

Τέλος η ενεργή ενασχόλησή του με το εργατικό κίνημα του Βελγίου (1939-1965) θα είναι μια θεμελιώδης εμπειρία.