Πρωτομαγιά 2009

ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ

ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ

123 χρόνια μετά τους ηρωικούς αγώνες και τις θυσίες των εργατών του Σικάγο το 1886, που συντέλεσαν στην επιβολή της κατάκτησης του 8ωρου, βελτίωσαν τις συνθήκες εργασίας και αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, η φετινή εργατική Πρωτομαγιά συμπίπτει με τη ζοφερή κατάσταση που αντιμετωπίζουν καθημερινά εκατομμύρια εργαζόμενοι λόγω της οικονομικής κρίσης για την οποία μόνο οι ίδιοι δεν είναι υπεύθυνοι. Τα κλεισίματα επιχειρήσεων, οι απολύσεις και διαθεσιμότητες, η φτώχεια και η εξαθλίωση μοιάζουν να μην έχουν τέλος καθώς τα αστρονομικά πακέτα στήριξης στις τράπεζες και τις επιχειρήσεις μοιάζουν να είναι ασπιρίνες μπροστά στην κρίση του καπιταλιστικού συστήματος που συνεχώς βαθαίνει.

Οι αλλεπάλληλες αποτυχημένες συναντήσεις κορυφής των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των αναδυόμενων καπιταλιστικών οικονομιών αποδεικνύουν ότι επί της ουσίας δεν έχουν κανένα κοινό σχέδιο εξόδου από την κρίση εκτός από το να περισώσουν τους καπιταλιστές και τα κέρδη τους, τσακίζοντας τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων με νέα αντεργατικά μέτρα σοκ. Η αύξηση των προστατευτικών μέτρων που παίρνει η κάθε μια κυβέρνηση για τα κεφάλαιά της, η όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσα στους ίδιους τους ιμπεριαλιστές και απέναντι στους αναδυόμενους καπιταλισμούς (Ρωσία, Κίνα, Ινδία, κλπ.) επαναφέρουν σαν λύση για το ξεπέρασμα της κρίσης το να οδηγηθούμε σε νέα πολεμικά σφαγεία που αποτελεί το χειρότερο σενάριο για την ανθρωπότητα.

Η ελληνική οικονομία μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης

Στη χώρα μας έχουμε έναν συνδυασμό της οικονομικής κρίσης με μια πολιτική και κοινωνική κρίση, που έτσι μετατρέπεται σε μια κρίση του συστήματος συνολικά. Τα σκάνδαλα και οι μίζες έχουν απονομιμοποιήσει στους εργαζόμενους ακόμη περισσότερο την πολιτική της κυβέρνησης που έτσι κι αλλιώς είχε περιορισμένα μέσα να την ασκήσει (λόγω των ιδιωτικοποιήσεων άρα και της έλλειψης δυνατότητας κρατικού παρεμβατισμού, και της πλήρης υποταγής της στις εντολές της Ε.Ε.). Η ελληνική οικονομία είναι κυριολεκτικά υπό κατάρρευση. Ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι η οικονομία θα είχε ρυθμούς ανάπτυξης το 2009 κοντά στο 1,1% κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος και τώρα μιλούν για αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης. Το δημόσιο χρέος άγγιξε ξανά το 100% του ΑΕΠ, ενώ το έλλειμμα από το 3,7% του ΑΕΠ που υπολογιζόταν τον Ιανουάριο αποκαλύφθηκε ότι έχει φτάσει στο 7,3% του ΑΕΠ. Το ιδιωτικό χρέος επιχειρήσεων και νοικοκυριών ξεπέρασε τα 250 δις ευρώ, ενώ τα επισφαλή δάνεια σημειώνουν δραματική αύξηση καθώς χιλιάδες εργαζόμενοι και άνεργοι αδυνατούν να τα αποπληρώσουν. Οι διαθεσιμότητες το τετράμηνο Νοέμβρη 2008 – Φλεβάρη 2009 έφτασαν τις 2.050. Μέσα σε έναν χρόνο, με βάση μόνο τα επίσημα στοιχεία, οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 75.482 φτάνοντας το σύνολο των δηλωμένων ανέργων στους 465.692, τινάζοντας την ανεργία από το 8% τον Ιανουάριο του 2008 στο 9,4% το Ιανουάριο του 2009.

Ο Ο.Ο.Σ.Α. προβλέπει ότι στο τέλος του 2009 οι άνεργοι θα φτάσουν το 1.000.000 δηλαδή ποσοστό 25%.

Μπροστά στην κατάσταση αυτή η κυβέρνηση της ΝΔ έχοντας την πλήρη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, για να «προστατέψει» τους εργαζόμενους και τους οικονομικά ασθενέστερους χάρισε 28 δις ευρώ στους τραπεζίτες την στιγμή που «δεν είχε χρήματα» για μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες. Αρχικά ανέχτηκε και μετά επέτρεψε στους εργοδότες να καταπατήσουν κάθε έννοια της εργατικής νομοθεσίας (ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, διαθεσιμότητες, μη καταβολή υπερωριών, εργοδοτική τρομοκρατία). Πάγωσε τους μισθούς και τις συντάξεις στο δημόσιο δείχνοντας το δρόμο στους εργοδότες του ιδιωτικού τομέα να αμφισβητήσουν ακόμη και την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Σήμερα με επιδόματα ψίχουλα, θέσεις ορισμένου χρόνου και νέα προγράμματα ανασφάλιστης εργασίας (stage) στο δημόσιο και επιδοτώντας τους εργοδότες με ευρωπαϊκά κονδύλια, επιχειρεί προεκλογικά να χρυσώσει το χάπι στους ανέργους.

Το σίγουρο είναι ότι μετά τις ευρωεκλογές η κυβέρνηση στο όνομα ενός μακρόπνοου σταθεροποιητικού προγράμματος θα κατεβάσει νέα σκληρότερα αντεργατικά μέτρα έκτακτης ανάγκης. α) Νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που θα προβλέπει αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, μείωση συντάξεων, κόψιμο προώρων συντάξεων και δραστικό περιορισμό των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων. β) Περαιτέρω ελαστικοποίηση και διάλυση των εργασιακών σχέσεων. γ) Νέα σφοδρή φοροεπιδρομή στα εργατικά και λαϊκά εισοδήματα για τη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. δ) Πάγωμα μισθών και συντάξεων για το 2010, με παράλληλη προσπάθεια κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας για να μην αυξηθεί υποτίθεται η ανεργία. ε) Απολύσεις στο δημόσιο τομέα. στ) Ακόμη μεγαλύτερη μείωση των κοινωνικών δαπανών, τη στιγμή μάλιστα που τα δημόσια νοσοκομεία απειλούνται με κατάρρευση. ζ) Ιδιωτικοποίηση-διάλυση της παιδείας και της υγείας. Νέες ιδιωτικοποιήσεις στα ΕΛΤΑ, ΟΣΕ, ΕΥΑΘ , ΔΕΠΑ κ.τ.λ.

Να πάρουμε τους αγώνες στα χέρια μας

Η κυβέρνηση της ΝΔ έχοντας τις οδυνηρές γι’ αυτήν εμπειρίες του Δεκέμβρη ξέρει ότι η χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και τα νέα μέτρα θα φέρουν αγωνιστικές κινητοποιήσεις, πιθανόν και νέες κοινωνικές εκρήξεις. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο θωρακίζει το αστικό σύστημα με νέα έκτακτα μέτρα καταστολής που στοχεύουν τους αγωνιστές του εργατικού κινήματος, τρομοκρατούν και αποθαρρύνουν τους εργαζόμενους να οργανωθούν και να αγωνιστούν.

Από την πλευρά του το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν καταδικάζει τα μέτρα της κυβέρνησης αλλά ασκεί κριτική για την αναποτελεσματικότητά τους, υποσχόμενο «βαθύτερες διαρθρωτικές αλλαγές» (δηλαδή σκληρότερα μέτρα) και ασφάλεια, δίνοντας έτσι εξετάσεις στο κεφάλαιο ότι είναι ικανότερο να φορτώσει τις επιπτώσεις της κρίσης στους εργαζόμενους με τις δυνατόν λιγότερες αντιδράσεις.

Το ΚΚΕ με τη διασπαστική και σεχταριστική πολιτική του στους εργαζόμενους, με τη γραφειοκρατική λειτουργία των σωματείων που ελέγχει, έχοντας ως εναλλακτική απάντηση τη «λαϊκή εξουσία και οικονομία» εντός του καπιταλισμού και ο θεσμολάγνος ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που στα συνδικάτα αποτελεί την ουρά των γραφειοκρατών, αναζητώντας ως εναλλακτική απάντηση αριστερές κυβερνητικές λύσεις ακόμη και με το ΠΑΣΟΚ, δεν θέλουν ούτε μπορούν να οργανώσουν την αγωνιστική απάντηση των εργαζομένων. Το ίδιο και η αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία που αυτές τις κρίσιμες στιγμές ζωής και θανάτου για την εργατική τάξη αντί να ενημερώσει, προετοιμάσει και συντονίσει την αντίσταση των εργαζομένων, συνομιλεί με τους βιομήχανους και την κυβέρνηση στέλνοντας μήνυμα ηττοπάθειας και αποδοχής των μέτρων στους εργαζόμενους, αποπροσανατολίζοντάς τους ότι δήθεν τα μέτρα θα έχουν προσωρινό χαρακτήρα. Την απεργία της 1ης Μάη στην Αθήνα τη μετέτρεψε σε συγκέντρωση-συναυλία!

Κυβερνήσεις και εργοδότες γνωρίζουν πολύ καλά ότι εμείς οι εργαζόμενοι δεν θα τους αφήσουμε να μας γυρίσουν σε ένα εργασιακό μεσαίωνα. Δεν πρόκειται να χύσουμε ούτε ένα δάκρυ για την αποτυχία του συστήματός τους. Ο καπιταλισμός όμως δεν θα καταρρεύσει από μόνος του. Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι εάν θα αφήσουμε το σύστημα να ξεπεράσει την κρίση του σε βάρος μας ή θα αγωνιστούμε για την ικανοποίηση των δικών μας αναγκών, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Οι μαχητικές διαδηλώσεις ενάντια στην κρίση, τα εκατομμύρια των απεργών στη Γαλλία, οι απεργίες και καταλήψεις από εργάτες των εργοστασίων που κλείνουν, η δική μας κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη είναι οι πρώτες απαντήσεις στην κρίση και την πολιτική τους.

Γάλλοι και γερμανοί εργάτες της εταιρείας ελαστικών Continental δήλωσαν σε κοινή διαμαρτυρία τους ότι μπορεί να μιλάνε διαφορετικές γλώσσες αλλά θα μιλήσουν την κοινή γλώσσα της εργατιάς που είναι οι αγώνες. Αυτή είναι η μοναδική λύση που έχουμε οι εργαζόμενοι ενάντια στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Να πάρουμε τη ζωή και τους αγώνες στα χέρια μας. Να οργανώσουμε αγώνες διαρκείας με ενότητα, αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη. Να χτίσουμε επιτροπές αγώνα ενάντια στις επιπτώσεις της κρίσης παντού. Να αποφασίζουμε στις συνελεύσεις μας οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τα ενωτικά μας αιτήματα, τις μαχητικές μορφές πάλης και αγώνα, βασισμένοι σε ένα πρόγραμμα ικανοποίησης των εργατικών αναγκών. Να αναδείξουμε κόντρα στην σήψη του Καπιταλισμού και τις υποχωρήσεις των ρεφορμιστών και των γραφειοκρατών, μια ταξική τάση στο εργατικό κίνημα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ:

• Κατώτερος βασικός μισθός 1.400 ευρώ. Αυτόματα Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή μισθών και συντάξεων. Επίδομα ανεργίας ίσο με το βασικό μισθό, χωρίς προϋποθέσεις, για όλους τους ανέργους και να προσμετράται στα συντάξιμα χρόνια τους όλη η περίοδος της ανεργίας τους.
• Πλήρης, σταθερή δουλειά για όλους, 35ωρο-5θήμερο-7ωρο. Κατάργηση όλων των μορφών ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας.
  Απαγόρευση των απολύσεων. Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο όλων των επιχειρήσεων που κλείνουν ή απολύουν.
  Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση για όλους. Σύνταξη στα 60 για τους άντρες και τα 55 για τις γυναίκες, ίση με τον τελευταίο μισθό. Να επιστραφούν όλα τα κλεμμένα στα ασφαλιστικά ταμεία. Να πληρώσουν για τα χρέη τους το κράτος και οι εργοδότες.
• Σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων. Επανεθνικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ κάτω από εργατικό έλεγχο. Μείωση των τιμολογίων τους.
  Μείωση στις τιμές των βασικών ειδών λαϊκής κατανάλωσης -ειδικά στα τρόφιμα-, κατάργηση του ΦΠΑ και φορολόγηση του κεφαλαίου και των μεγάλων εισοδημάτων. Εργατικός έλεγχος στις τιμές και τα τραπεζικά επιτόκια.
• Δημόσια Δωρεάν Υγεία και Παιδεία για όλους και γενναία αύξηση των κοινωνικών δαπανών. Ριζική μείωση των δαπανών για εξοπλισμούς και την αστυνομία.

ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ